Գիշերը հարցրեցի՝ ինչն ես ամենաշատը կարոտել, ասաց՝ գյուղս, գյուղիս փողոցները, հավանածս աղջկա թաղը

Հիվանդանոցում հետս մի զինվոր կա պառկած , դե չենք կարողանում քնել գիշերը, սկսեցինք խոսել դեսից դենից , պարզվեց տղան գնացել է ծառայության , մինչև հասել է հերթական արձակուրդի ժամանակը , կորոնայի համաճարակն է սկսվել , որից հետո պատերազմը, որի պատճառով շատ երկար ժամանակ տուն չի գնացել։ Գիշերը խոսակցության ժամանակ ասացի՝ ինչն ես ամենաշատը կարոտել , ասաց՝ գյուղս , գյուղիս փողոցները , թաղերը դաժե ստոլբեքը, հավանածս աղջկա թաղը։

Գիշերը 3։30֊ի կողմերն էր արդեն, չգիտեմ ինչ անցավ մտքովս ասացի՝

-Հելի տեղ ենք գնում։

Զարմացած նայում է դեմքիս.

-Ո՞ր։

-Ձեր գյուղ, ֆռանք գանք։

-Ո՞նց, ինչո՞վ։

-Ավտոս հիվանդանոցի բակում ա , մեկ ա չենք քնում , գնանք պտտվենք գանք։

Իդեաս դուրն եկավ։ Մուղամով դուրս եկանք ու ուղիղ իրենց գյուղ։ Փողոցներով պտտվեցինք, մտանք հավանած աղջկա թաղ, իջանք գյուղի կենտրոն, նստեց մի 5 րոպե իրանց беседка-ին , պտտվեցինք հետ դառանք հիվանդանոց։

Դեպքը տեղի է ունեցել երեկ չէ մյուս օրը , ու ասեմ չեմ փոշմանել արածիս համար։

Կյանքը շարունակվում է, լավ է լինելու...

Հարություն Մնացականյանի էջից