Հարազատ անտառում կանգնած իսկական հպարտ ու ամուր կաղնի, որ գիտեր իր արմատների խորությունը

Նա գյուղի Մեծն է, Ապան: Կուսապատի Ապան:

Գյուղում գրեթե մարդ չկար. պատերազմ էր...

Ապան ոչ մի տեղ չէր գնացել, իր տանն էր: Լսել էր, որ իրենց գյուղում եմ, եկավ, որ ինձ տեսնի, զրուցենք: Հայացքը հպարտ էր, ազնվական: Ժպտում էր անկեղծ ու բարի աչքերով:

Գյուղի ջոկատի նախկին ,,կամանդիրի,, ձեռքին հասարակ մահակը կայսերական գավազանի նման էր: Հաղթած էր ու ինչքա՜ն էր հաղթած:

Հարազատ անտառում կանգնած իսկական հպարտ ու ամուր կաղնի, որ գիտեր իր արմատների խորությունը:

Պատմում էր ու պատմում. վառվում էին աչքերը, երբ հիշում էր իր հաղթական ջոկատը: Ուրախ էի, ես էլ էի հպարտանում: Մի ուրիշ ձևով էր պատմում, թա՜նկ էր պատմում...

Ամեն անգամ երբ հիշում եմ նրան, ամեն ինչ նորից եմ վերապրում:

Իմ Արցախը դու ես, Ապա ու իմ Արցախը երբե՛ք չի պարտվել:

Ես քեզ պարտք մնացի...