Եկեք մեզ վրա վերցնենք հայ ժողովրդի ցավը, որպեսզի ողբերգությունը երբեք չկրկնվի. Արսեն Ավակով

Ապրիլի 24-ը Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրն է: Ցավդ տանեմ...

Ապրիլի 24-ը Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրն է: Աշխարհը ոգեկոչում է սպանված, խոշտանգված, սովից մահացած մեկ ու կես միլիոն մարդկանց հիշատակը, որոնց միակ մեղքը մարդասպանների առջև «սխալ» ազգությունն ու «սխալ» հավատքն էր: Դա մանրազնին և ծրագրված սպանություն էր, որը տևեց երկու տասնամյակ: Այդ մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է Ուկրաինայի ներքին գործերի նախարար Արսեն Ավակովը։

1915 թ. Ապրիլի 24-ին Օսմանյան կայսրությունում մեկ գիշերվա ընթացքում հարյուր հազարավոր մտավորականներ, հոգևորականներ, գրողներ, փիլիսոփաներ և արվեստագետներ ձերբակալվեցին. այն մարդիկ, ովքեր հայ ժողովրդի հոգևոր առաջնորդներն էին, նրանք, ովքեր կարող էին ղեկավարել: Գրեթե բոլորը սպանվեցին: Սրանից առաջ էլ  թուրք զավթիչները գնդակահարում էին հայ զինվորականներին:

Նրանք, ովքեր մնացին ցեղասպանության ծրագրի այս երկու փուլերից հետո ՝ կանայք, երեխաներ, ծերեր, բռնի կերպով քշվեցին իրենց հայրենի երկրից: Փախստականների մեծ մասը մահացավ սովից և հիվանդությունից: Նրանք, ովքեր կարողացան փախչել, հաստատվեցին օտար երկրներում և ընդմիշտ կորցրին իրենց հայրենիքը:

Այդ ժամանակ մոլեգնում էր Առաջին համաշխարհային պատերազմը, և միջազգային հանրությունը միայն անհանգստություն էր հայտնում: Դա ձեզ ինչ-որ բան հիշեցնու՞մ է...

Քառորդ դար անց Հիտլերը հռետորական հարց տվեց. «Ո՞վ է հիշում այսօր հայերի ոչնչացումը»: Պատասխանը՝ Հոլոքոստն էր: Հայոց ցեղասպանությունը մի ժողովրդի ողբերգություն չէ: Սա սարսափելի և, ցավոք, չկերտված դաս է ողջ մարդկության համար: Մինչ այժմ ոչ մի երկիր և ոչ մի ժողովուրդ ապահովագրված չէ ողբերգության կրկնությունից: ՄԱԿ-ի կողմից ճանաչված վերջին ցեղասպանությունը կատարվել է բոլորովին վերջերս `1995 թ.-ին` հայ ժողովրդի ողբերգությունից 80 տարի անց, մեր կյանքի ընթացքում:

Այս պատճառով այդքան կարևոր է պետական ​​մակարդակով Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչելը,  առնվազն հարյուր տարվա ընթացքում հանցագործությունը դատապարտելը, ցանկացած հակամարտության և վեճերի նմանատիպ «լուծման» անկարելիության մասին հայտարարելը և քաղաքական պարտավորություններ ստանձնելը: Այսօր Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչվում է միջազգային մակարդակով `Եվրոպայի խորհրդի, Եվրախորհրդարանի, ՄԱԿ-ի մասնագիտացված մարմինների կողմից:

Հայերի ոչնչացումը պաշտոնապես ճանաչվել և դատապարտվել է 30 երկրների կողմից, այդ թվում ՝ Եվրամիության հիմնական երկրների, 29 նահանգների և մարզերի: Ողբերգության 100-րդ տարելիցի օրը ՝ 2015 թ-ին, Հռոմի պապ Ֆրանցիսկոսը մատուցեց հայկական պատարագ: «Չարի քողարկումը կամ հերքումը նման է արյունահոսող վերքի, որը վիրակապված չէ», - ասաց Հռոմի պապը:

Ուկրաինական Երկնային հարյուրյակի զոհերից առաջինը ուկրաինասեր հայազգի զավակ Սերգեյ Նիգոյանն էր: Կռվելով իրենց երկրի ՝ Ուկրաինայի համար, ուկրաինահայերը անդամագրվեցին Զինված ուժերում, Ազգային գվարդիայում, ՆԳՆ-ում, կամավոր գումարտակներում:

ՈՒկրաինացի լեգենդար բանաստեղծուհի Լինա Կոստենկոն գրել է գեղեցիկ տողեր՝ «Ցավդ տանեմ», ինչը նշանակում է. «Ես ձեր ցավն եմ վերցնում»: Եկեք մենք էլ մեզ վրա վերցնենք հայ ժողովրդի ցավը, որպեսզի ողբերգությունը երբեք չկրկնվի հիշողության միջոցով: Եկեք մեկ րոպե լռությամբ հարգենք Հայոց ցեղասպանության ժամանակ զոհվածների հիշատակը ...

Ցավդ տանեմ...