Վահե Ավետյանի սպանությունը մեր հասարակության պատվի հարցն էր, գոյության հարցն էր. Արման Բաբաջանյան

Արման Բաբաջանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.

«Այսօր հայկական բանակի սպա, մայոր, ռազմական բժիշկ Վահե Ավետյանի մահվան օրն է։ Ըստ գործի նյութերի նրան 2012թ հունիսի 17-ին դաժանաբար ծեծի էր ենթարկել Ռուբեն Հայրապետյանի թիկնազորը:

Դեպքը տեղի էր ունեցել Ռուբեն Հայրապետյանին պատկանող «Հարսնաքար» ռեստորանում, ուր Վահե Ավետյանը այցելել էր իր մի քանի ընկերների հետ խնջույք անելու նպատակով: Բժիշկներ էին նաև նրա ընկերները, որոնք նույնպես դաժան ծեծի էին ենթարկվել, բայց, բարեբախտաբար, ողջ են մնացել: Իսկ Վահեն ուղեղի ծանրագույն վնասվածքներ էր ստացել և հայտնվել կոմայի մեջ, որից նա այդպես էլ դուրս չեկավ:

Սա հերթական ողբերգությունն էր, որ ապրեց մեր հասարակությունը քրեաօլիգարխիկ համակարգի հետևանքով: Վահե Ավետյանը հերթականն էր ծեծվածների, սպանվածների, ինքնասպանության հասցվածների, նվաստացվածների, խաբվածների, իրավազրկվածների մեջ: Իսկ այդ շարքին արդեն ոչ սկիզբ կար ու թվում էր`ոչ էլ վերջ:

Վերջ չէր լինի, եթե հասարակությունը չորոշեր, որ այդ ամենին պետք է վերջ դնել, քանի որ այլևս չկա որևէ հույս, որ ինչ-որ մեկի շնորհիվ հնարավոր է անել դա: Միևնույն ժամանակ, մենք բոլորս հասկանում ենք նաև, որ հասարակությունը շատ բազմաշերտ է և այստեղ ոչինչ միանշանակ չէ, առավել ևս, որ մենք գիտենք, թե ինչ բազմատեսակ միջոցներով է Հայաստանի հասարակությունը դեգրադացվել, ինչպես են հետևողականորեն տարբեր «էլիտաներ» ոչնչացրել հասարակության պատիվը, հասարակությանը թերարժեքության, պոտենցիալ զոհի բարդույթ ներշնչել:

Ութը տարի առաջ մենք ունեցանք այդ ամենի հերթական զոհը, մենք ունեցանք հերթական վիշտը, հերթական ողբերգությունը: Եվ այսօր չունենք էլ ասելու բառեր:

Վահե Ավետյանի հետ տեղի ունեցածը հասարակության պատվի հարցն էր, սա հասարակության գոյության հարցն էր, և այստեղ հասարակությունն է, որ պետք է հետամուտ լիներ մեղավորների պատասխանատվությանը: Խոսքը ամենևին և միայն իրավական պատասխանատվության մասին չէ, քանի որ կան նաև բարոյական պատասխանատուներ՝ նրանք, ովքեր այդ համակարգն էին ձևավորել, հաստատել, ամրացրել, ինստիտուցիոնալացրել, և վայելում էին ու ցինիկ կերպով հայտարարում, որ նման ողբերգությունների համար «բոլորս ենք պատասխանատու»:

Մյուս կողմից, այո, բոլորս ենք պատասխանատու նման ողբերգությունների համար, որովհետև թույլ էինք տվել, որպեսզի տականքը նվաճի երկիրը մոլախոտի նման, որպեսզի ստորությունն ու ցինիզմը ծածկի ամեն ինչ, մարսի ամեն ինչ:

2018թ․ թավշյա հեղափոխությունից ի վեր, այն ինչ տեղի է ունենում մեր ներքաղաքական կյանքում, հենց հասարակության պատվի հարցն է՝ կամ այս տեսակն է հիմնավորապես ոչնչացվում կամ Հայաստանը։

Ես առաջինը ոչնչացնողների առաջին ճակատային շարքում եմ։ Որոշեք ձեր շարքը»: