Ինչու՞ են ադրբեջանցիները հայատյաց. Անժելա էլիբեգովա

Ինչու են ադրբեջանցիները հայատյաց։ Դա վերջին 30 տարվա քարոզչության արդյունք չի միայն։ Այդ քարոզչությունը ունի իր էթնո-մշակութային, պատմական ու կրոնական հիմքերը շատ ավելի վաղ շրջանից՝ ադրբեջանցիների, որպես միավոր կազմավորվելուց։

Իրենց ինքնագիտակցության հիմքում, որպես միասնական տարր, դրվեց հակադրում՝ «մենք» և «նրանք», որտեղ «նրանք»՝ օտարները հայերն էին։

Սկզբնական փուլում հակադրումը պոզիտիվ էր, այսինքն նոր կազմավորվող ադրբեջանական մտավորականությունը հայերին որպես դրական օրինակ էր բերում թաթար զանգվածի համար՝ եղեք հայերի պես կրթված, հաջողակ, պրոֆեսիոնալ և այլն։

Հետո զանգվածի մոտ դա արթնացրեց բացասական ցասում, նմանվելու ու ձգտելու փոխարեն ավելի հեշտ էր սպանել ու խլել։ Արդյունքում դարասկզբին միայն Բաքվում երկու անգամ հայերի ջարդեր տեղի ունեցան։ Իսկ հայերը Բաքվում դա հիմնականում բիզնեսով զբաղվող խավն էր։ Թաթարները՝ աշխատուժ, որը ըմբոստացավ։

Սովետի շրջանում իշխանությանը թվաց, թե ժողովուրդների բարեկամության կեղծ ու արհեստական թեզով խնդիրը լուծվեց։ Արդյունքում, երբ մի փոքր թուլացավ իշխանությունը և սովետական ադրբեջանցին դա զգաց, մենք ստացանք Սումգայիթ, Բաքու, Կիրովաբադ։ Էլի մարգինալ խավը գնաց սպանելու բժիշկների, ուսուցիչների, ինժիներների։ Հետևաբար սխալ ա ունենալ պատրանք, որ խնդիրը հեշտ լուծում ունի։ Բայց ունի, դրա մասին առանձին գրառում կլինի։