Ինչո՞ւ Հայաստանը կորցրեց Ղարաբաղը. Արտյոմ Դրագունով
Գրեթե երեսուն տարի առաջ Հայաստանը դաժան պատերազմում հաղթելուց հետո վերահսկողության տակ վերցրեց Ղարաբաղը և վերահսկողության տակ առավ շրջակա տարածքը, որը դարձավ բուֆերային գոտի։ Երեսուն տարի Հայաստանը հնարավորություն ուներ բուֆերային գոտին վերածել անվտանգության գոտու՝ զինելով այնտեղ մի քանի պաշտպանական օղակներ, իսկ Ղարաբաղը վերածել անառիկ ամրոցի։ Երեսուն տարի տրվեց բանակը, զենքը, ամբողջ երկիրը պատրաստելու համար։
Կարելի էր ամեն հայի ու հայ կնոջ հանգիստ սովորեցնել զինվոր լինել, վերակառուցել պաշտպանական գծերը և հանգիստ պատրաստվել դժվարին ժամանակներին։
Երեսուն տարի Ադրբեջանը պատրաստվում է հաշվեհարդար տեսնել. Նա վարժեցրեց բանակը, կառուցեց այն, զինտեխնիկա գնեց, դաշինք կնքեց Թուրքիայի հետ։ Եվ նա ամեն ինչ արեց՝ հրապարակավ։ Հայաստանն ամեն ինչ արեց, բայց ոչ այն, ինչ պետք է աներ։
Հայաստանն արեց գրեթե ամեն ինչ՝ ֆիլմեր նկարահանեց, ռեստորաններ բացեց ամբողջ աշխարհում, կոնյակ թրմեց, Ռուսաստանում զարգացրեց հումորը, ստեղծեց ռուսական քարոզչություն և կինոարդյունաբերություն։
Նա ամեն ինչ արեց, բացի գլխավորից՝ կառուցելով իր անվտանգությունն ու պաշտպանությունը: Նա հրաժարվեց համաշխարհային հանրությունից՝ ընկերանալով Կրեմլի հանքային ռեսուրսների դրամայնացման կոոպերատիվի հետ:
Կրեմլը, ԿԳԲ-ի հին սովորության համաձայն, պարզապես լքեց Հայաստանը... Որովհետեւ Փաշինյանից ոչ մի օգուտ չունի, բայց Էրդողանն ու նրա վստահված անձինք անհրաժեշտ են ու կարեւոր։ Եվ միայն հիմարը չէր կարող դա հասկանալ հենց սկզբից...
Սա լավ դաս է բոլորի համար և առաջին հերթին Մոլդովայի, Վրաստանի, Տաջիկստանի, Ղրղզստանի, Ղազախստանի և, իհարկե, Ուկրաինայի համար։ Բայց Ուկրաինան արթնանում է, իսկ մնացածները դեռ ապշեցուցիչ կերպով ուտում են խինկալիի տարատեսակներ, լվանում տեղական ինչ-որ բանով...
Այս մասին գրում է Արտյոմ Դրագունովը:
Կարծիքներ