Իշխանափոխության հանրային պահանջ չկա. Գարեգին Միսկարյանը՝ ներքաղաքական իրավիճակի և ընդդիմության գործողությունների մասին

Իշխանափոխության հանրային պահանջ չկա, չկա նաև հանրության լայն զանգվածի շրջանում վստահություն փողոցում գտնվող ընդդիմադիր ուժերի նկատմամբ: Դա է պատճառը, որ «Դիմադրության» շարժումը չի դառնում զանգվածային: Եթե լիներ վստահություն, ապա նրանք, ովքեր գոհ չեն Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունից, դուրս կգային և կաջակցեին այս պայքարին:

«Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում մեկնաբանելով ընդդիմության սկսած շարժումը և դրա շրջանակներում ծավալվող գործողությունները՝ ասում է քաղաքական գործիչ Գարեգին Միսկարյանը՝ նկատելով՝ ընդդիմությանը 300 հազար ձայն տված մարդիկ նրանց մանդատ են տվել խորհրդարան գնալու, ոչ թե փողոցային պայքար սկսելու համար:

Վերջինիս համոզմամբ՝ փողոցում գտնվող ուժերի պայքարելու գործիքակազմի որոշ կետեր վերցված են 2018-ի Թավշյա հեղափոխությունից. «Խնդիրն այն է, որ 2018-ին մարդիկ, որոնք դուրս էին եկել փողոց, պարալիզացնում էին երկրի տնտեսությունը, ՀՀ-ի կյանքը, որը մեծ վնասներ էր հասցնում օլիգարխիկ համակարգին: Հիմա հասկանալի չէ, թե ո՞ւմ է վնաս տալիս ընդդիմությունը՝ պարալիզացնելով երթևեկությունը, այն ուսանողի՞ն, որն առանց այն էլ չի ցանկանում գնալ դասի, թե՞ բիզնեսմեններին, որոնք իրենց շարքերում են»:

Քաղաքական գործչի դիտարկմամբ՝ ընդդիմության շարժման մեջ անհասկանալի կետեր ևս շատ են: Ասում է՝ եթե ինքը այնտեղ լիներ, ժողովրդին հստակ կներկայացներ տնտեսական ու քաղաքական այն փոփոխությունները, որոնք պետք է տեղի ունենան իր՝ իշխանության գալու պարագայում:

«Ընդդիմության պահելաձևից պարզ է դառնում, որ այն, ինչ հիմա կատարվում է, ընդամենը իշխանության համար կռիվ է: Այստեղ չկա կռիվ Արցախի համար, ժողովրդի կյանքի բարելավման, հանրային կյանքի լավացման, արդար միջավայր ստեղծելու, ռեֆորմների համար»,- ասում է նա:

Հարցադրմանը՝ պայքարի սկզբնական փուլում ընդդիմությունը պնդում էր, թե սա պայքար է հանուն Արցախի և անձերի ու իշխանության կռիվ չէ, սակայն պայքարի հենց սկզբից հասկանալի դարձավ, որ ցանկանում են երկրում իշխանափոխություն իրականացնել, ինչո՞ւ փոխեցին մարտավարությունը, Գարեգին Միսկարյանն նշում է. «Քաղաքացիները մի կողմից չեն տեսնում վտանգ, որ Արցախը հանձնվելու է Ադրբեջանին, դա ի սկզբանե չէին էլ տեսնում, այդ խոսքերն ընդամենը միջոց են՝ մարդկանց էմոցիաների հետ խաղալու: Մյուս կողմից ակնհայտ էր՝ Արցախի համար պայքարը զուտ իշխանափոխության համար պայքար էր: Իրենք Արցախի խնդրի լուծման այլ ճանապարհ այսպես թե այնպես չեն ներկայացնում»:

Նրա խոսքով՝ բանակցային գործընթացը, որն այժմ ընթանում է, ով էլ լինի իշխանության, պետք է շարունակի, քանի որ դա է խելամտության չափանիշը:

«Դու չես կարող ամբողջ աշխարհին դեմ գնալ և մերժել բանակցություններն այն պայմաններում, որում դու ես հիմա՝ հաշվի առնելով մեր բանակի, տնտեսության, քաղաքական դաշտի դրությունը: Իսկ բանակցությունների գնալը դա դեռ զիջել չէ: Այդ բանակցությունները հնարավոր է՝ որքան Արցախի հարցում զիջումներ գնալուն միտված լինեն, նույնքան էլ Արցախի անկախությանը: Խոսք չկա Արցախի հարցի չեզոքացման և այդ խնդիրը օրակարգից հանելու մասին: Իսկ, իրենց պատկերացմամբ, դրանց չմասնակցելը հետագայում ոչ մի արդարացում չի ունենալու. դա պարտադրում են աշխարհաքաղաքական բոլոր կենտրոնները»,- նշում է Միսկարյանը՝ հավելելով՝ Հայաստանը չի կարող փակ ապրել և դառնալ Հյուսիսային Կորեա:

Անդրադառնալով այս օրերին ուժային կառույցների աշխատանքին և ընդդիմության այն պնդումներին, թե բիրտ ուժ է կիրառվում՝ զրուցակիցը նկատում է՝ ամբողջ աշխարհում այդ խնդիրը կա, ու չկան իդեալական ոստիկանական համակարգեր:

«Նախկինում ոստիկանության կիրառած բիրտ ուժը չի կարելի համեմատել այսօրվա գործողությունների հետ և ասել՝ այն ժամանակ ավելի բիրտ էին: Բոլոր դեպքերում ցանկացած բռնություն անընդունելի է՝ լինի շատ, թե քիչ: Այո՛, ոստիկանությունը երբեմն ոչ իրավաչափ գործողությունների է դիմում, սակայն երբեմն էլ անտեղի մեղմություն է դրսևորում: Օրինակ՝ երեկ մեքենաներով պարալիզացրել էին որոշ փողոցներ, իբր թե ակցիա էին իրականացնում: Եթե ես իմանամ՝ իրենք ամբողջ օրն այդ ակցիաներն անելու են, ի վիճակի են փողոցը պարալիզացրած պահել, կասեմ՝ մարդիկ պայքարում են, սակայն դա ընդամենը քաղաքացիներին անհարմարություններ պարգևելու ակցիա է: Իսկ քաղաքացիները, որոնք չեն միանում այս պայքարին, իրավունք ունեն ազատ տեղաշարժվել քաղաքում: Եթե այդ մարդիկ չեն մասնակցում այս գործընթացներին, չի նշանակում, որ նրանց կյանքը պետք է վերածել դժոխքի»,- շեշտում է Միսկարյանը:

Հարցադրմանը՝ ներքաղաքական այս իրավիճակում ինչպե՞ս է գնահատում իշխանությունների դիրքորոշումը, մասնավորապես՝ ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի, Միսկարյանն ասում է, այն, որ նա չի խառնվում այս ամենին, դրական է:

«Սակայն բացասական եմ գնահատում նրա վարած կադրային քաղաքականությունը: Այլ կադրային քաղաքականությունը կարող է բերել քաղաքական դաշտի կայունացման և զարգացման: Այսօր փողոցում մեր տեսածը դրա հետևանքն է: Այն, որ ընդդիմությունը հարցերի լուծումը քաղաքական ճանապարհով չի տեսնում, դրա պատճառը կուսակցական համակարգի չկայացած լինելն է: Նիկոլ Փաշինյանը խոստացել էր կուսակցությունների մասին օրենքը փոխել և նպաստել քաղաքական դաշտի կայունացմանը, սակայն արեց կիսատ: Այժմ պետք է օգտագործի իր դիրքը, որպես քաղաքական ուժի ղեկավար՝ կայունացնի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը»,- ասում է նա՝ ընդգծելով դրական է համարում, օրինակ, Էդմոն Մարուքյանի՝ Հատուկ հանձնարարություններով դեսպան նշանակվելը:

«Շատ ողջունելի քայլ է: Նույն կերպ Արման Բաբաջանյանի, Արամ Սարգսյանի և շատերի ներուժը պետք է օգտագործվի՝ ի շահ պետության: Այս մարդիկ քաղաքական ճանապարհ ունեն անցած, նրանք պետք է որոշակի պաշտոններում լինեն»,- համոզված է Միսկարյանը: