Հերթով կարդացի ժամանակակիցների գործերը․ Սոֆյա Հովսեփյանի անդրադարձը

Հերթով կարդացի ժամանակակիցների գործերը , որոնք տեղ են գտել դպրոցական ծրագրում : Առաջին բանը, որ պետք է անեմ, դա պարզելն է, թե աշխատանքային խմբի ո՞ր անդամն է առաջարկել այս պատմվածքները: Այո՛, ինձ համար գործեր էին, որոնք թռիչք չէին, բայց մոտեցումներ էին, բայց դպրոցահասակ երեխան ինչու պիտի վերլուծի ստեղծագործություններ, որտեղ մտքի թռիչքը հասնելու է առավելագույնը «Հադեսի տուն» :

Ամենաշատ օգտագործվող բառերն են գրեթե բոլոր գործերի ՝ գերեզման , դագաղ , մահ , ինքնասպանություն , մահացածի հայացք , գերեզմանաքար , քելեխ և այլն : Է հետո՞:

Պապս կասեր .«Օղորմի մեռելաց, քիչմ էլ սաղ մնացողի մասին խոսեք» :

Ասենք ինչու՞ նման թեմաներ ընտրել, ես չեմ հասկանում , երբ առանց այն էլ դեռահասության տարիքն ինքնին ճգնաժամային է : Լավ ոչ մի մոտիվացնող նյութ չունե՞նք:

Հա՜, հասկանում եմ , որ մեր դասականների մեջ էլ կան էլի նման թեմաներ , բայց փոխելուց հետո կարգին բան փոխեք : Երեխան պետք է ամեն դասից հետո հոգու թռիչք ունենա , իր կյանքի առաքելությունը սահմանի , ապրելու խթան ունենա , առաջ գնալու ցանկություն ու ուժ ստան , ոչ թե ...

Ես խնդրելու եմ հենց համակարգող խմբի անդամները իրենց ընկալածը ներկայացնեն , որ հասկանամ ,թե ի՞նչ վերլուծության են ենթարկում այս գործերը : Արդյունքում ըստ իրենց երեխան ինչ է վերցնելու :

Խնդրում եմ կոշտ արտահայտություններ չտեղաք գրառմանս տակ : Ես կառուցողական վերլուծություն եմ ակնկալում , քանի որ մարդ եմ էլի, կարող է չեմ հասկանում , որ ճիշտը «գերեզմանն է»։